Asperger sendromu, çocukluk döneminde başlayan otizm gibi yaygın olan gelişimsel bozukluklar arasında yer alır. Çocukların akranlarıyla yaşına uygun ilişki kuramamaları, sözel olarak yapılmayan iletişimde sorunlar yaşamaları, duygusal açıdan karşılık verememeleri, başarılarını başka insanlarla paylaşmada zorluklar yaşamaları, el çırpma gibi alışılagelmiş hareketleri sıkça yapmaları, belli alanlarda aşırı yoğunlaşma rahatsızlığın bulguları arasında yer alır. Hastalığın bu isimle anılması ilk defa doktor Hans Asperger tarafından otizmin dışında tanımlanması sayesinde olmuştur. Diğer otistik spektrum bozukluklarından bilişsel ve dil gelişiminde gecikme olmaması sayesinde ayrılır. Yapılan araştırmalar rahatsızlığın kalıtsal kökenli olduğunu destekleyen veriler sunsa da beynin bazı bölgelerinde işlevsel ve yapısal farklılıklar tespit edilmiş olunsa da kesin nedeni bilinemeyen bir durumdur. Yaşın ilerlemesiyle daha fazla belirginleşen rahatsızlıkta, sosyal iletişimde sorunlar yaşanmaktadır. Bu hastalığı olan çocuklar sosyal etkileşimin kurallarını anlamakta zorlanırlar, saf bir görüntü verirler. Fiziksel temastan hoşlanmaz, şakadan anlamaz, çevreye karşı duyarsız davranır, ses tonları doğal olmaktan uzaktır. Bulundukları ortama aykırı mimikler kullanır, sorulara uygun cevap vermez, beden dillerini ve bakışlarını uygun bir şekilde yapmazlar. Sosyal mesafeyi değerlendiremediklerinden, konuşma esnasında ifadelerinde ve tonlamalarında hatalı davranırlar. Motor gibi ve tekdüze konuşmaları vardır. Konuşma başlatmada ve devam ettirmekte zorlanırlar. Konuşmaları gelişmiş olsa da iletişim kurmada zorlanırlar. Etrafındaki insanlarla empati kuramazlar. Karşılarındaki kişilerin duygularını anlamazlar. Başkaları tarafından kolayca kullanılabilirler. Çoğunlukla erkek çocukları daha fazla etkileyen bir rahatsızlıktır.

Rahatsızlığın standart tanı kriterleri sosyal etkileşimde bozukluk olması, tekrarlayıcı ve stereotipik davranışlar ile ilgiler, bilişsel gelişimin ve dil becerisinin bulunmamasıdır. Bunların dışında günlük yaşamda önemli sayılacak bozuklukların olması tanıya yardımcı olur. Hastalığın tanısı 4-11 yaş arasındaki çocuklarda yapılır. Çocukların farklı ortamlarda gözlemlenmesi, sözel ve sözel dışı olan güçlü ve güçsüz tarafları, öğrenme tarzı, psikomotor ve bilişsel işlevlerin ölçüldüğü testler, bağımsız yaşam becerilerinin ölçülmesiyle değerlendirme yapılır. Tanının gecikmesi ya da yanlış tanı konulması durumunda, kötü sonuçlar doğabilir. Hastaya yanlış ilaçlar verilmesi davranış bozukluklarının daha fazla kötüleşmesine sebep olabilir. Çocukların bazısına hiperaktivite ve dikkat eksikliği teşhisi konulabilir. Erişkin kişilere tanı koymak daha zor olmaktadır. Hastalık yaşla birlikte seyir değiştirebilir.

Rahatsızlığın tedavisinde en etkili yöntem, zayıf iletişim becerilerine, tekrarlayıcı davranışlara, obsesif belirtilere uygun terapilerin uygulanmasıdır. Bunun için hastaların;