Distimi, bu rahatsızlık depresyonun hafif olan ama uzun bir süre devam eden bir halidir. Bu rahatsızlık kendisini sürekli mutsuz eden kişilerin kişilik özelliği olarak kabul edildiği için, teşhisi oldukça güçtür. Bir kişinin distimik bozukluk içinde olması için neşesizlik ve mutsuzluk gibi belirtilerin yetişkin kişilerde en az iki yıl sürmesi, çocuklarda ve ergenlik döneminde olanlarda ise en az bir yıldır devam etmesi gerekir. Bu dönemde bir süre mutluluk içeren dönemler yaşansa da bu süreç iki aydan fazla sürmez. Bu dönem bittikten sonra yeniden depresif döneme geçiş olur. İki yıllık sürede majör depresyon geçirilmemiş olması, kişide distimik bozukluk olması için yeterli bir kriterdir. Distimi oluşumunda genetik ve çevresel faktörler etkili olmaktadır. Belirtilerin hafif ya da kronik olması, kişinin bunu kendi kişilik özelliklerine yorması tedavinin gecikmesine sebep olmaktadır. Tedavi edilmediğinde bitkinlik, ağrı ve bir iç hastalık biçiminde yansımalar yapmaktadır. Distimi ciddi bir rahatsızlık olmasına rağmen, etkileri o kadar bunaltıcı seviyede olmadığından kişiler tarafından fark edilmemektedir. Bunun sebebi majör depresyondaki belirtilerin distimi belirtilerini kapsamamasıdır.

İki yıl süreyle depresif ruh halinde olmanın dışında aşağıdaki belirtilerin an az ikisinden şikâyetçi olmak gerekir.

Rahatsızlığın tedavisi için sadece ilaç kullanımı ve terapiler yeterli gelmemektedir. Bu tedavi yaklaşımı hastalığın iyileşme süresinin uzamasına ya da ileride yeniden tekrarlamasına sebep olmaktadır. En iyi tedavi yaklaşımı psikiyatr kontrolünde alınan ilaçların uygun dozlarda kullanılması ve terapi desteği verilmesidir. Terapinin devamlı olması, hastanın sabır göstermesi, ilaçları uygun dozlarda kullanması iyileşme dönemini hızlandıracaktır. Tedaviden sonra depresyonu atlatabilenler yaşamından zevk alarak, yaşamın iyi ve kötü taraflarını görebilir. Bu rahatsızlık başka kişilik bozuklukları ile görülebilir. Bu kişilerde Borderline, paranoid, obsesif, histrionik kişilik bozuklukları da görülebilir.