Çocuklarda davranış bozuklukları, çeşitli ruhsal ve fiziksel etkenlere bağlı olarak çocukların iç çatışmalarını davranışlarına yansıtmasıyla ortaya çıkan sorunlardır. Sinirlilik, saldırganlık, çalma, yalan söyleme, küfür etme ve inatçılık gibi davranışlar, bu bozukluklara örnek olarak gösterilebilir. Çocuklarda davranış bozukluğunun söz konusu olabilmesi için bazı ölçütlere dikkat edilmelidir:

Her yaş grubunun kendine özgü davranışları vardır. Bu nedenle çocuğun gelişim dönemi çok iyi bilinmelidir. Örneğin, iki yaş grubundaki çocuklar aşırı hareketli ve inatçı olabilir. Çocuk yemek yemeyi reddedebilir veya altını değiştirmeyi geri çevirebilir. 3-5 yaş grubu arasındaki çocuklar dikkat çekmeyi sever ve hayal güçleri oldukça geniştir. Bu nedenle dikkat çekici hikayeler anlatabilirler. 10-15 yaş arasındaki çocuklarda ise yalan söyleme bir tür davranış bozukluğu olarak kabul edilir.

Bir davranışın bozukluk olarak değerlendirilebilmesi için ikinci dikkat edilecek ölçüt yoğunluktur. Örneğin, 5 yaş grubu çocuklarda sinir ve huysuzluk davranış bozukluğu olarak kabul edilmezken, eğer davranışlar fiziksel anlamda zarar verecek boyuta ulaşmışsa bu davranış bozukluğu olarak değerlendirilir.

Çocuğun belli bir olay üzerinde uzun süre inatla devam etmesi süreklilik olarak tanımlanır.

Erkek çocuklar kız çocuklara nazaran daha saldırgan olabilir. Bu kabul edilebilir bir durumdur. Ancak kız çocuklarında görülen aşırı saldırganlık davranış bozukluğu olarak kabul edilir.

Çocuk kendine yeterince güvenmiyorsa bu durum davranış bozukluğuna sebep olabilir. Anne-babanın aşırı hoşgörüsü, tutucu olması veya çocuğa gereğinden fazla ilgi göstermesi çocuğun yetersizlik hissetmesine ve davranış bozukluğuna yol açabilir.

Çocukla yeterince ilgilenilmiyor, sevgi gösterilmiyor veya yeterli zaman ayrılmıyorsa çocuk dikkat çekmek için farklı davranışlar sergileyebilir. Bu durum davranış bozukluğuna neden olabilir.

Sevgiden mahrum bırakılan veya fiziksel cezaya maruz kalan çocuklarda intikam alma duygusu gelişebilir. Bu durum ciddi davranış bozukluklarına yol açabilir.

Saldırganlık, küçük çocuklarda normal kabul edilen bir tepkidir. Çocuk sevincini, üzüntüsünü veya güvensizliğini saldırganlıkla gösterebilir. Ancak saldırganlık şiddete dönüştüğünde bu bir davranış bozukluğudur. Çocuk, akranlarını ısırma, tekmeleme, vurma, eşyaları fırlatma, kırma, tükürme gibi davranışlarda bulunuyorsa bu bir bozukluktur.

Çalma, çocuğun kendine ait olmayan bir eşyayı izinsiz alıp sahiplenme isteğidir. İki yaşındaki çocuklarda bu durum davranış bozukluğu olarak kabul edilmez. Çocuk yaşı ilerledikçe kendine ait olmayan eşyaları algılamaya başlar. Örneğin, 3-4 yaş aralığındaki bir çocuk kendine ait olmayan bir eşyayı bilebilir ve izinsiz almayacağını fark eder. Ancak eşyayı almaktan kendini alıkoyamayabilir. İlkokul 1 veya 2. sınıf öğrencilerinde arkadaşlarındaki bir silgiyi veya kalemi beğenme durumu olabilir. Bu yaşlarda izinsiz alma başlangıçta çalma olarak kabul edilmez. Ancak bu durum devam ederse ve şiddetlenirse uzmandan yardım almak gerekebilir.

Günlük hayatta herkes küçük veya büyük yalana başvurabilir. Örneğin, bir arkadaşla buluşmak istenmediğinde işim var diye yalan söylenebilir. Ancak bu yalan, karşıdaki insanı incitmemek amacıyla söylenir. Eğer yalan amacını aşmış ve karşıdaki insana zarar veriyorsa bu gerçek yalan olarak kabul edilir. Çocuklar gerçekleri tam olarak algılayamadıkları için olayları saptırarak anlatabilirler. Bu nedenle anne-babanın yalan olan ve olmayan şeyleri çok iyi ayırt etmesi gerekir.